Ze spuszczoną głową powoli idzie żo

Ze spuszczoną głową powoli
idzie żołnierz z niemieckiej niewoli.

Dudnią drogi, ciągną obce wojska,
a nad nimi złota jesień polska.

Usiadł żołnierz pod brzozą u drogi,
opatruje obolałe nogi.

Jego pułk rozbili pod Rawą,
a on bił się, a on bił się krwawo,

szedł z bagnetem na czołgi żelazne,
ale przeszły, zdeptały na miazgę.

Pod Warszawą dał ostatni wystrzał,
potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza.

Jego dom podpalili Niemcy
A on nie ma broni, on się nie mści...

Hej! ty, brzozo, hej ty brzozo-płaczko,
smutno szumisz nad jego tułaczką,

opłakujesz i armię rozbitą
i złe losy, i Rzeczpospolitą...

Siedzi żołnierz ze spuszczoną głową,
zasłuchany w tę skargę brzozową,

bez broni, bez orła na czapce,
bezdomny na ziemi - matce.

Wyniki (łaciński) 1:

demisso capite, tarde it
militem Germanorum captivitatem.





Murmure viam, Ad alienigenis, et super-Polish aurea autumno. Et sederet subter unam arborem betula miles
uia
praebet crus saucium.





Rawa castrametati sunt in sua potestate,






bloodily, et expugnavit, et pugnavit cum bayonet a lacus in ferro, sed minus lata, in carne, est zdeptały.





Warsaw novissimo iactu dedit, 'tum. et per ruinas. in cinere. Et

Incendere Germaniam non est relatus domum, non ultionem ...





O? vos Brzozo, heus tu, Brzozo clamantis, 'tristis est super szumisz errantes, et luctus, et contrita sunt castra,






et mala fortuna, et ad rem publicam ... Sedens cum miles
demisso betula intendebant querentes

sine ferro,aquila pilleum non
vagi in terris - et matrem. '