I. Słusznie Sąd Wojewódzki w uzasad

I. Słusznie Sąd Wojewódzki w uzasadnieniu swego postanowienia skłonny jest uznać, że z art. 334 § 1 k.p.k. wynika zakaz przesłuchiwania oskarżonego w jego własnej sprawie w charakterze świadka. Zakaz ten wynika ponadto z samej istoty prawa oskarżonego do obrony i z jego procesowych gwarancji. Różni się bowiem w zasadniczy sposób sytuacja procesowa oskarżonego od sytuacji świadka. Świadek ma obowiązek składania zeznań i podlega odpowiedzialności karnej wówczas, gdy są one fałszywe; oskarżony natomiast ma prawo odmówić złożenia wszelkich wyjaśnień i korzysta z przywileju bezkarności za ich fałszywą treść. Tę swoistą pozycję prawną oskarżonego należy w każdym "uczciwie prowadzonym" procesie w pełni uszanować, zgodnie z lapidarnie formułowaną w doktrynie zasadą, że nikt nie może być świadkiem w swej własnej sprawie karnej; zasady tej nie można zarówno wprost, jak i w sposób pośredni naruszać, a m.in. przez to, że w tym samym postępowaniu karnym odczytuje się protokoły zeznań oskarżonego złożonych we wcześniejszym jego etapie jeszcze w charakterze świadka. W dopuszczeniu takiej praktyki trzeba by dopatrywać się nie tylko jej niezgodności z treścią art. 9 i 334 § 1 k.p.k., ale również - niebezpieczeństwa poważnych, a trudnych do stwierdzenia naruszeń prawa oskarżonego do obrony w działalności niektórych funkcjonariuszy prowadzących postępowanie przygotowawcze przez tendencyjne opóźnianie wydawania w stosunku do osób faktycznie już podejrzanych o popełnienie przestępstwa postanowień o przedstawieniu zarzutów w tym celu, aby można je było przesłuchiwać w charakterze świadków, przymusowo od nich egzekwując składanie zeznań.